فصل گرما در راه است اما آیا کمد لباس هایتان را آماده کرده اید؟ شاید فکر کنید که باید تمام لباس های گرم و آستین بلند خود را کنار بگذارید و لباس های خنک را جایگزین اش کنید اما دست نگهدارید، هنوز برای این کار کمی زود است. ما در این مطلب لباس هایی که را که باید در کمدتان برای فصل بهار داشته باشید، به شما معرفی می کنیم تا بهار خود را با خیالی راحت و با ظاهری شیک و روی مد سپری کنید.
 




 
سویشرت
 
اگر می خواهید لباس های زمستانه تان را جمع کنید، حداقل یک سویشرت را در کمدتان نگهدارید زیرا شب های بهار همیشه سرد است و اگر هیچ چیز برای گرم کردن خودتان نداشته باشید، مطمئنا از سرما یخ خواهید زد.
 
Uniqlo
 
قیمت: 20 دلار
 



 
 
بلوز آستین بلند راه راه
 
طرح راه راه لباس اولین بار برای  ملوانان فرانسوی طراحی شده بود اما به تدریج جای خود را در میان عموم مردم باز کرد. اگر به دنبال تغییر ظاهرتان از فصلی به فصل دیگر هستید، این مدل لباس از آن جهت که راحت، زیبا و کلاسیک است، بهترین انتخاب برایتان خواهد بود.  
 
Saint James
 
قیمت: 95 دلار
 



 
 
بلوز یقه v
 
بلوزهای یقه v، از آن جهت که ساده اند، با هر تیپی جور در می آیند. بنابراین کافی است به دنبال رنگ مورد علاقه تان بگردید. این مدل بلوز را دم دست بگذارید تا در مواقعی که قدرت تصمیم گیری ندارید، آن را به تن کنید و از ظاهر زیبایتان لذت ببرید.
 
Theory
 
قیمت: 85 دلار
 


 
 
ژاکت زیپی
 
ژاکت های زیپی نه تنها شما را گرم می کنند، بلکه ظاهری شیک و زیبا به شما می بخشند. این مدل لباس همیشه مورد پسند طراحان مد و فشن و مانکن ها بوده است. به علاوه، شما می توانید به راحتی و هر زمانی که احساس گرما کردید، آن را از تن تان در آورید.
 
J.Crew
 
قیمت: 178 دلار
 


 
 
پیراهن جین
 
طرح جین هیچگاه از مد نمی افتد، به همین دلیل اگر می خواهید که در این فصل سال روی مد بمانید، حتما یک پیراهن جین در کمد لباس هایتان داشته باشید.
 
Club Monaco
 
قیمت: 120 دلار
 

 
 
ژاکت جین
 
از آنجا که باران های بهاری خبر نمی کنند، حتما ژاکتی دم دست داشته باشید تا در صورت نیاز آن را به تن کنید. این مدل ژاکت جین از آنجا که با هر مدل و رنگ لباسی ست می شود، برای فصل بهار بسیار مناسب است.
 
Levi's
 
قیمت: 70 دلار
 

 
 
کفش اسپورت سفید
 
شکی نیست که کفش های سفید همیشه، به خصوص در فصل های گرم سال، زیبا و روی مد هستند. به همین دلیل است که پیشنهاد می کنیم اگر آن را در کمدتان ندارید، حتما تهیه کنید.  
 
 Rancourt
 
قیمت: 260 دلار
 

 
 
کفش کالج
 
وقت آن است که بوت های خود را کنار بذارید و کفش های بهاره ای چون کالج را جایگزین آن کنید. این مدل کفش نه تنها روی مد است بلکه با تیپ های مختلف نیز جور در می آید.  
 
L.L. Bean
 
قیمت: 99 دلار
 

 
 
عینک آفتابی
 
با آغاز فصل بهار، باید از چشمهایتان بیشتر محافظت کنید. عینکی که متناسب با فرم صورت تان باشد، شما را جذاب تر از همیشه نشان خواهد داد.
 
J.Crew
 
قیمت: 118 دلار
 

 
 
شلوار جین روشن
 
از آنجا که بهار فصل رنگ های شاد و روشن است، برای شلوار جین هم بهتر است که رنگ های روشن را انتخاب کنید.
 
Nudie
 
قیمت: 210 دلار
 


 
 
بارانی
 
آیا به روزهای بارانی فکر کرده اید؟ برای این که از باران های بهاری در امان بمانید باید یک بارانی در کمد لباس هایتان داشته باشید.
 
Patagonia
 
قیمت: 129 دلار
 

 
 
کت کتان
 
اگر به دنبال لباسی که شما را گرم کند می گردید، این مدل کت کتان بهترین انتخاب است، از این جهت که شما را گرم کرده و هر زمان که بخواهید می توانید آن را از تن تان در آورید.
 
J Crew
 
قیمت: 168 دلار
  


 
چتر
 
بسیاری از افراد از چتر به دست گرفتن بیزارند اما اگر فردی سنتی هستید و با این کار مشکلی ندارید، همیشه یک چتر در دسترس داشته باشید. هوای بهار غیر قابل پیش بینی است.
 


 

اکثر مطالعاتی که در ده، بیست سال اخیر در گروهی از رشته های جدید و به روز جهان نظیر رفتارشناسی جانوری، عصب شناسی روانی، علوم شناخت و اپی ژنتیک انجام شده، خلاف تصورات چندصد ساله ما نشان داده اند که پهنه های پیچیده اخلاق، سلایق، عواطف، زبان، خاطره، مبادله و هویت خاص انسان نیستند و در یک گسست با طبیعت و در تداوم و پیوند با آن قرار دارند.
 
فرانس دو وال، رفتارشناس جانوری برجسته کانادایی، در آخرین کتاب خود با انجام آزمایش های عملی در زمینه اخلاق و ریشه های بیولوژیک آن، بر این نکته تاکید کرده است. اگر فرض را بر آن بگیریم که بسیاری از چیزهایی که ما صرفا «انسانی» می دانسته ایم، طبیعی هستند، باید این را نیز بپذیریم که آنچه طبیعی است، نه از قوانینی حداکثر چند هزار ساله (از شروع تمدن ها)، بلکه از قوانین چند میلیارد ساله (از شروع پدیده حیات، در چهار میلیارد سال پیش) تبعیت می کند.
 
 


 
نتیجه بعدی آن است که با ابزارهای نسبتا محدود و ضعیفی که زبان و تخیل ما در اختیارمان می گذارند، نمی توانیم به جنگ قابلیت هایی برویم که طبیعت به دلایل بی شمار در بطن موجودات زنده قرار داده است. حق به «تفاوت» از قابلیت هایی است که می توانیم آن ها را ضرورتی نیز برای حفظ حیات به حساب بیاوریم.
 
موجودات زنده با یکدیگر تفاوت دارند. این تفاوت می تواند بسیار اندک باشد اما اصل است، یعنی اصل بر آن است که به رغم بیشترین شباهت ها بین موجودات، آن ها بتوانند از طریق گروهی مشخصه از یکدیگر جدا شوند و بدین ترتیب «هویت» یابند. هویت در نهایت چیزی نیست جز ابزاری برای تفاوت یابی، برای جداشدن از «دیگری» یا «دیگران» و پیوند خرودن به «خودی» یا «خودی ها»ی متفاوت.
 
به این چند رقم دقت کنیم: هر ثانیه چهار نفر، هر روز 380 هزار و هر سال 139 میلیون نوزاد در جهان متولد می شوند (آمار 2014) و شمار کل انسان هایی که در طول حیات کره زمین روی آن زندگی کرده اند، چیزی حدود 80 میلیارد نفر برآورد شده است.
 
در این جا یک نکته بسیار حائز اهمیت وجود دارد: نه در آن میلیاردها انسان که به جهان آمده و از آن رفته اند و نه این میلیون ها نفری که هر سال و صدها هزار نفری که هر روز به جهان وارد می شوند، هرگز یک اثر انگشت با اثر دیگر یکی نیست، هرگز یک نفر صددرصد شبیه دیگری نیست! راز این امر را چطور می توان درک کرد؟ شاید بسیار مشکل باشد، اما مهم ترین فرضیه این است که ساز و کار اصلی حیات براساس «تفاوت» است: انسان ها از یکدیگر متفاوت می شوند تا هویت داشته باشند و از این طریق بتوانند با یکدیگر پیوند بخورند، یا از یکدیگر جدا شوند؛ یعنی با یکدیگر مبادله کنند و حیات انسانی امکان دهند.
 



 
اگر این نکته را درک کنیم، خواهیم فهمید که چرا آدم ها به قول پیر بوردیو، جامعه شناس فرانسوی، در کتاب «تمایز» به هر قیمتی و به هر وسیله ای به دنبال آن هستند تا از یکدیگر «متمایز» شوند و «شخصیت» خود را بیابند؛ و باز می فهمیم که چرا پیوند خوردن یک فرد با یک گروه تنها زمانی واقعا ممکن است که سلایق، انتخاب ها، شیوه ها و سبک های زندگی خود را به آن گروه نزدیک کند؛ جوان بودن برای خود قواعدی دارد، مثل پیر بودن، مثل دکتر بودن، استاد یا دانشجو بودن، مثل طرفدار این تیم با آن تیم ورزشی بودن.
 
نتیجه آن که چه در تفاوت و چه در شباهت، چه در واگرایی و چه در همگرایی، نیاز به ابزارها، نشانه ها، رمزگذاری ها و رمزگشایی هایی داریم که ما را از یک دیگری جدا کند و به دیگری متفاوتی پیوند دهد.
 
رمز و راز «برند» نیز در همین است:  کسانی که آی پد آخرین مدل را به دست می گیرند، خود را در یک خانواده (شاید صاحب امتیاز و برجسته) و بسیار متفاوت از دیگرانی که مثلا گوشی سامسونگ دارند، احساس می کنند. کسانی که این مارک یا آن مارک پیراهن، کفش، ادکلن، شلوار، کیف و غیره را می پوشند، با این انتخاب، یک رفتار دوگانه دارند: هم خود را از گروهی که آن ها را نمی خرند، جدا می کنند و هم خود را به گروهی که آن ها را می خرند، پیوند می زنند.
 
حتی کسانی که «برند» نمی خرند و به ساده پوشی و استفاده نکردن از وسایل برند معتقدند، درواقع دست به انتخاب برندی می زنند که نامش را می توان «برند نبودن» گذاشت. بنابراین تمایل به برند لزوما پدیده ای آسیب شناسانه نیست، همان طور که علاقه داشتن  یا علاقه نداشتن به یک غذا، خریدن یک روزنامه یا کتاب هایی خاص، علاقه داشتن به یک کارگردان و فیلم هایی خاص را نمی توان آسیب شناسانه دانست. در یک کلام چنین رویکردهایی در زمره رفتارهای طبیعی قرار می گیرند.
 
حال پرسش بعدی را مطرح می کنیم: آیا یک رفتار یا رویکرد طبیعی را می توان به صرف طبیعی بودنش، غیرقابل انحراف و حرکت به سوی آسیب زا شدن دانست؟ پاسخ بدیهی و روشن است: خیر. بیماری های بسیاری، از حادترین آن ها مثل سرطان ها (رشد کنترل نشده سلولی) تا چاقی ها (خوردن بیش از حد و جذب بیش از حد غذا یا عدم توانایی به متابولیسم غذا در بدن) گویای آن هستند که طبیعی بودن با آسیب زا بودن در تضاد نیستند. همه چیز بستگی به آن دارد که ما پدیده مورد نظر خود را در یک چارچوب بیولوژیک یا فرهنگی قرار دهیم و آن را به آزمون منطقی و عقلانی بگذاریم.
 
مثال: اگر کسی برای آن که یک پیراهن برند بخرد، خود را از خوردن و استراحت که نیازهای ضروری هستند، بیندازد؛ یعنی یا پولی برای خوردن ندهد یا زمانی برای استراحت نگذارد و بدین ترتیب خود را دچار بیماری کند، آیا باز هم می توانیم از یک ساز و کار طبیعی برای هویت یابی سخن بگوییم؟
 




 
مثال دیگر: اگر کسی نه برای لذت و خوشی خود، بلکه به قصد آزار رساندن به  دیگری، دست به خرید این یا آن برند، این یا آن خودرو، تحصیل، نشان دادن سواد و دانش خود و... بزند، آیا این امر را باید طبیعی و اقدامی در جهت هویت یابی و سالم دانست، در صورتی که قصد او خودنمایی و ایجاد حسادت در دیگران و بالابردن حس محرومیت در آن ها باشد؟ پاسخ هر دو سوال به روشنی منفی است. ما در این جا با پدیده هایی آسیب شناسانه و آسیب زا رو به رو هستیم.
 
در بررسی پدیده لباس و برند در کشور خود نیز می توانیم همین معیارها را به کار ببندیم.
 
مطالعاتی جامعه شناختی اغلب به ما نشان داده اند که «برند» بیش و پیش از هر چیز در رده دوم، یعنی در رده آسیب شناختی قرار می گیرد و نه در رده تمایل به هویت یابی. نگاهی به سبک های زندگی افراد اطراف خود بیندازیم، مثلا جوانان که اکثریت جامعه ما را تشکیل می دهند یا گروه های این زیرمجموعه را- مثلا جوانان سنتی، مذهبی، مدرن، غربی، روشنفکر، دانشجو- یک ارزیابی اولیه نشان می دهد رفتارها در این گروه ها در عین حال که طبیعتا به نوعی هویت یابی در سلایق هنری، ادبی، اجتماعی و... خواست یا عدم خواست برند و غیره مربوط می شود، در حد گسترده ای براساس نگاه دیگران است؛ برای نشان دادن «خود» به «دیگران» و به رسمیت شناخته شدن در چشم آن ها؛ درواقع برای این است که خود را به برند تبدیل کنند و به مثابه یک برند به فروش برسانند.
 
البته در این جا «فروش» در قالب به دست آوردن گروهی از روابط و برعکس کنار زدن گروهی دیگر از روابط است. اما باز هم بیشتر از آن که به نیازهایی درونی و به قابلیت هایی در جهت مثبت دامن بزند، شخص را به سوی خالی شدن از شخصیت می برد.
 
به عبارت دیگر در این جا ما بیشتر با روند نمایشی شدن «بدن» و هویت زدایی از آن سر و کار داریم و نه با روند هویت یابی اش. از این لحاظ است که رویکرد به برند را می توانیم در کشور خود در بخش عمده ای از آن آسیب شناسانه بدانیم.
 




 
برند آسیب زاست، زیرا بسیاری از افراد برای دیگران و قضاوت آن ها زندگی می کنند و نه برای لذت خود؛ یا لذت خود را به صورتی بیمارگونه در نمایش دادن خود به دیگران می جویند. البته در این جا یک داده دیگر نیز وارد می شود. همان داده ای که ی دوبور در کتاب «جامعه نمایش» مطرح می کنید؛ یعنی پیوند خوردن این پدیده با جامعه ای که سرمایه داری در آن رو به رشد و در حال اشغال همه عرصه هاست.
 
برند یک روند سرمایه دارانه است. یعنی روندی که همه چیز را به کالا تبدیل می کند. در این روند همه چیز قابل معامله و مبادله می شود، از جمله بدن. همه چیز قیمت پیدا می کند. همه چیز قابل خرید و فروش می شود، بی هیچ محدودیتی.
 
فرایند پیوندخوردن برندها با بدنه ها نیز فرایندی است اپیدمیک که می تواند بدن را درون نظام کالایی شدن مطلق بکشد. موضوع آن نیست که یک برند، چه قابلیت ها و امکاناتی را به ما عرضه می کند، موضوع اعتقاد به یک برند نیست، حتی موضوع در نهایت ایجاد هویت و تمایز یافتن از دیگری به وسیله یک برند نیست، بلکه موضوع تبدیل شدن بدن ما به صحنه نمایشی است که سیستم سرمایه داری ایجاد می کند تا بتوانیم آن را بفروشیم و بدن دیگران را بخریم.
در این رابطه به قول لوفبور، آدم خوارانه سرمایه داری، فرهنگ و هنر و خلاقیت نیز فدا می شوند. لذتی در کار نیست.
 
خلاقیتی در کار نیست. در واقع همه چیز حتی پیش از خلق شدن به فروش می رسد و شکل کالا به خود می گیرد و این سرانجام تلخی است که برندها برای ما به وجود می آورند و ما را با روند زیباسازی این مفهوم شریک خود می کنند: همه چیز به برند تبدیل می شود؛ از نام یک ناشر تا یک کتابفروشی، یک لباس، نام یک نقاش، اثر یک موسیقیدان، یک فیلم... دیگر هیچ چیز در کار نیست جز فرورفتن آرام ما در باتلاقی از مارک های معروف و انبوهی از توهمات مسموم که از ما بردگان جدیدی با ظاهر فریبنده اربابان می سازند. ما دیگر هیچ چیز از زندگی نمی خواهیم جز آن که خود به یک برند تبدیل شویم.

کسی که عاشق می شود، باید به عشق خود اعتراف کند، غیر از این است؟ مسلما نه! اما این کار برای برخی ها دشوارترین کار ممکن است. اگر شریک زندگی شما هم یکی از این آدمهاست، ناراحت نشوید زیرا که این دسته از آدمها دوست داشتن شان را به گونه دیگری نشان می دهند. اگر می خواهید با نشانه هایی که حاکی از عشق طرف مقابل تان به شماست آشنا شوید، با ما همراه باشید.
 
1. او همه تلاشش را می کند تا روز بد شما را تبدیل به یکی از بهترین روزها کند.
 
2. او حتی کوچک ترین کارهایی را که شما انجام داده اید و حرف هایی را که زده اید هم به یاد دارد.
 
 مردی با این نشانه ها عاشق شماست
 

 
3. او دوست دارد که از تمام جزییات زندگی شما سر در بیاورد، حتی چیزهایی که اهمیت زیادی هم ندارند.
 
4. او مدام با شما در تماس است.
 
5. هنگام تصمیم گیری، شما و موقعیت تان را نیز در نظر می گیرد.
 
6. آهنگ مورد علاقه اش را با شما به اشتراک می گذارد.
 
7. شما بیش از هر فرد دیگری برای او اهمیت دارید.
 
8. او از شما سوال می پرسد تا بهتر شما را بشناسد.
 
9. دوست دارد که دستان شما را در دست هایش بگیرد.
 
10. با شما مانند یک پرنس رفتار می کند.
 
11. از این که مراقب شما باشد، لذت می برد.
 
 مردی با این نشانه ها عاشق شماست
 

 
12. زمانی که به کمک احتیاج دارید، او حاضر است.
 
13. مناسبت ها را به یاد دارد.
 
14. با به آغوش کشیدن شما آرام می شود.
 
15. مجبور نیستید کنار او نقش بازی کنید.
 
16. تلاش می کند تا شما را برای خانواده و دوستانش عزیز کند.
 
17. او شما را در آینده اش می بیند.
 
18. برای شما زمان می گذارد.
 
19. به نظرات شما احترام می گذارد.
 
 مردی با این نشانه ها عاشق شماست

 
20. وقتی جواب پیغام هایش را نمی دهید، ناراحت می شود.
 
21. نسبت به شما حس حسادت دارد.
 
22. نمی تواند دوری از شما را تاب بیاورد.
 
23. به شما می گوید که چرا برایش عزیزید یا این که چه رفتارهایی از شما او را شاد می کند.
 
24. می توانید از چشم هایش آنچه را که به زبان نمی آورد، بخوانید.
 
25. شما اولین نفر در صبح و آخرین نفر در شب هستید که با شما صحبت می کند.
 
26. در زمان هایی که احتیاج است، از شما معذرت خواهی می کند.
 
 مردی با این نشانه ها عاشق شماست

با هیجان خاصی از روی مبل بلند شد، آیپدش را از روی میزعسلی رو به رو برداشت، پشت و رویش را نشان داد و گفت: «من با آیپد کار می کنم. جلدش را ببین. پاره و پوره شده اما من کیف می کنم این را می بینم. مال بچه ها همه نو است اما مال من مثل مفاتیح الجنان های قدیمی شده اس بس کار کرده». نگاهم از آیپد کهنه به قاب بالای سرش افتاد؛ لوگوی قاب شده روزنامه جامعه روی دیوار بود. رودرروی حمیدرضا جلایی پور نشسته بودم، یک منتقد تلگرام رودرروی یک مدافع تلگرام. به تصویر بالای سرش اشاره کرد و گفت: «همان قدر که آن زمان ها از انتشار روزنامه جامعه خوشحال بودم و انرژی می گرفتم حالا از کشف تلگرام خوشحالم». خوشحالی از شهور پدیده تلگرام را از بعد از آخرین انتخابات مجلس، یعنی اسفندماه سال گذشته، در صحبت های رودررو با حمیدرضا جلایی پور دیده بودم. بعد هم که کانال تلگرام خودش را راه انداخت برای انتشار نوشته هایش.
 
 



 
مدیرمسئول روزنامه جامعه، همان اولین روزنامه جامعه مدنی ایران، حالا مدتی است که پیشتاز تبلیغ تلگرام و اثرگذاری اش در عرصه عمومی شده. کانال داشتنش و قوی بودن نگاه جامعه شناسی در تحلیل ها و تشویق هایش بهانه ای شد تا برای صحبت درباره تلگرام به دیدنش بروم. به خانه اش رفتم، به جایی که آیپدش را، که ابزار کارش در تلگرام است، آن جا استفاده می کند. پرسیدم:
 
 «چه لزومی و چه حسی بود که فکر کردید شما باید یک کانال تلگرامی هم داشته باشید؟»
 
برای بودنش در تلگرام به قول خودش «دلایل بنیادی» آورد. گفت: «در جریان اصلی جامعه شناسی دو نحله حضور دارند. یکی جامعه شناسی دور کیمی که تحلیلی – تبیینی است یا دست کم جامعه شناسی اثبات گرا. یکی هم جامعه شناسی پسااثباتی است. خودم در کلاس ها جامعه شناسی دورکیمی را تشویق می کنم. این که ابتدا طرح بحث کنید و با نظریه تحلیل کنید و خیلی روشمند از آن دفاع کنید. ولی از سال ۱۳۷۵ به بعد کمی از این زاویه دید فاصله گرفتم و طرفدار دیدگاه آبرام شولسکی شدم. شولسکی می گوید حرف دورکیم این است که راجع به پدیده های اجتماعی عوامانه حرف نزنید و متخصصانه حرف بزنید اما حرف متخصصانه شما باید به درد مردم بخورد و روشنگری کند. شولسکی می گوید عینیت بحث های علوم اجتماعی، برخلاف عینیت فیزیکی، اثباتی است؛ یعنی وقتی یک سنخ می سازی، باید آن را در معرض داوری عمومی قرار دهی تا اگر واکنش نشان ندادند مشخص شود که در بحث تو کفایت تجربی وجود دارد.
 
لذا وقتی تحلیلی راجع به مردم می دهید، مردم نباید واکنش نشان دهند  باید همراهی کنند. به عبارت دیگر، برای گفتن حرف عالمانه به مردم محتاج هستیم. بعدها این نظر شولسکی را مایکل بوروی به عنوان جامعه شناسی مردم مدار تئوریزه کرد. راستش من هم وقتی از انگلستان به ایران برگشتم اصلا دلم نمی خواست از آن کارهای پاستوریزه دانشگاهی بکنم. روزنامه جامعه را هم با همین هدف بود که راه انداختیم. حرف ها را می زدیم تا ببینیم چه کسی فحش مان می دهد و چه کسی نمی دهد. ولی خب ادامه پیدا نکرد و روزنامه را از ما گرفتند.» صحبتش به این جا که رسید، از او پرسیدم:
 
   الان تلگرام برای شما جایگزین روزنامه شده؟ آن هم روزنامه جامعه؟
 
مدتی است متوجه شده ام با عجب چیزی طرف ایم. تلگرام جایی است که تو ساعت دوازده شب می توانی فکر و ایده ات را با دیگران در میان بگذاری. ما قبلا یا باید مقاله می نوشتیم و منتشر می کردیم، یا برای ایجاد یک توفان فکری، جلسه می گذاشتیم و یا فوقش بعضی از کلاس های فوق لیسانس و دکترا را به محلی برای توفان فکری تبدیل کنیم. همین! ولی حالا در تلگرام شما بیست و چهار ساعته، فارغ از جغرافیا، می توانی یک مسئله را به بحث بگذاری و توفان فکری درست کنی. یکی در ژاپن نشسته، یکی در اردبیل، یکی در اصفهان و ... تجربه بحث در تلگرام برای من خیلی جالب است. شما بحث را وسط می گذاری و بازخوردش را هم همان جا می گیری. تلگرام جایی است که هم می توان در آن جا یاد بگیری و هم یاد بدهی. ولی کارکرد یاد گرفتن در داخل تلگرام برای من خیلی مهم تراست. من ایده هایی را که در ذهن دارم اول در گروه ها می گذارم تا ببینم درباره اش چه بحث هایی می شود.
 
کانال تلگرام حمیدرضا جلایی پور روزی که من با او گفت گو می کردم ۳۴۰۰ عضو داشت. یک جورهایی از این تعداد دنبال کنده راضی هم بود وقتی که می گفت: «تعداد اعضای کانال من زیاد نیست ولی به قول علما کِیفی است نه کیفی. من از بازخوردها می فهمم که مطالب کانال من کِیفی دنبال می شود. از فلان استاد دانشگاه در کانادا بازخورد دارم تا فلان آدم ساده ای که از دوره اصلاحات که دانشجو بوده خاطره دارد.» بعد هم در اثبات کیفی بودن کانالش یک مثال روز آورد و گفت: «همین دیروز یک اتفاق جالب افتاد. یکی از تازه استادشده های  جامعه شناسی که انگار تواضع معرفتی را کنار گذاشته، یک چارچوب تحلیلی برای خودش درست کرده که می شود اسمش را گذاشت چارچوب تحلیلی چهارم. راستش در جامعه شناسی تاریخی ایران سه چارچوب تحلیلی داریم. من روی جامعه شناسی تاریخی ایران کار نمی کنم اما به هر حال علاقه دارم و دنبال می کنم که همایون کاتوزیان چه می گوید و احمد اشرف چه حرفی دارد و آبراهامیان دیدگاهش چیست.
 
دو سه گروه مختلف تلگرامی از جامعه شناسان هم وجود دارد که او در آن گروه ها گرد و خاک کرده و با چارچوب خودش که می گوید بلومبری است و از دکترتنهایی گرفته، بقیه را شسته و کنار گذاشته. خیلی به فشار آمد که او همین طور بدون تحلیل اشرف و کاتوزیان را با یک چرخش قلم کنار می گذاشت. زمینه بحث فراهم شد که من هم حرفم را بزنم. من می خواستم به او بگویم تو آبروی دکترتنهایی را هم برده ای و اصلا بحث هایش را نفهمیده ای. مارکس و وبر و ... هم در نظریه کلان شان گزینشی و تقلیل گرا هستند. معرفت ما در جامعه شناسی که قرار نیست همه چیز را بقاپد. حتی نظریه کلانش هم روی یک روند  تکیه می کند. لذا حرف گنده نزن.» همین جا بهانه خوبی بود تا انتقام از تلگرام را آغاز کنم. گفتم:
 
   از همین جا می شود وارد نقد فضای تلگرام شد که اصلی ترین نقد هم همین است که فرصت های برابر برای آدم های غیربرابر ایجاد می کند؟
 
آها! آره همین است که شما می گویی.
 
  روزنامه ها و مجلات دروازه بانی دارند اما در فضای تلگرام دیگر آن دروازه بانی وجود ندارد و خوب و بد اصلا مشخص نیست. فرصت ها به شیوه کاذبی برابر شده اند. اصلا چرا دکترجلایی پور باید برای جواب دادن به برخی متن های نه چندان با اهمیت وقت بگذارد؟ وقتی شما وارد این بازی می شوید، داستان تازه شروع می شود. این ایراد نیست؟
 
آره! من هم قبول دارم. اما اول اجازه دهید خوبی های تلگرام را بگویم و بعد وارد عیب هایش شوم. از خوبی هایش یکی این است که یک رسانه دوطرفه است. زمان و مکان را هم در می نوردد. لذا از این نظر خیلی پویاست. از همین جا اتفاقات ایرادش هم معلوم می شود که خیلی انرژی بر است. لذا باید از یک جایی به بعد برنامه ریزی کنید که در کدام گروه های تلگرامی می خواهید باشید  در کدام گروه ها نباید باشید. من یواش یواش دارم به یک برنامه ریزی می رسم. مدتی است که دیگر خیلی از گروه های تلگرامی را نمی روم. دوستان ناراحت هم می شوند اما چاره ای نیست. مثلا یکی از دوستان می گفت بیا عضو گروه تلگرامی بچه های وزارت خارجه بشو که گفت اصلا وقت ندارم. لذا این جا جایی است که رودربایستی نباید بکنیف چون اگر بروی توی گروه، کار وقتت ساخته است.
 
حمیدرضا جلایی پور خوبی ها و بدی های تلگرام را با هم می گفت. کنار هر امتیاز مثبت یک امتیاز منفی هم می گذاشت ام ادر لحن و بیانش امتیاز منفی را عقب می راند و امتیاز مثبت را برجسته می کرد. بعد هم مواجهه امروز ما با تلگرام را تحلیل جامعه شناسی کرد تا بگوید که برخی ایرادها و آسیب ها طبیعی است. گفت: «معتقدم که ما الان در استفاده از تلگرام در مرحله گذار هستیم. تلگرام هنوز جای خودش را در زندگی روزمره ما پیدا نکرده. الان نحوه برخورد ما با تلفن معلوم است که چیست و چه می خواهیم. من یادم هست زمانی که تلفن تازه به خانه ها آمده بود، یک جور تفریح بود. حتی اول ها که استفاده از موبایل داشت همه گیر می شد، خاله من زنگ می زد به من که حمید! یک زنگ به من بزن معلوم شود که موبایل دارم. این تجربه را همه مان به شکلی داریم. ولی الان کسی نمی گوید یک زنگ به من بزن تا معلود موبایل دارم. تلگرام هم همین طور است. هنوز ما ادب تلگرام را بلد نیستیم. ولی همین قدر فهمیده ایم که چیز خیلی پویایی است.»
 
   منظورتان از این پویایی تلگرام که روی آن تأکید می کنید، چیست؟
 
راستش یک ویژگی مثبت و پویای تلگرام برای ما که کار سیاسی می کنیم این است که محدودیت ارتباط را از بین می برد و می توانیم با هم بحث کنیم و ارتباط داشته باشیم. کارهای تشکیلاتی یعنی کارهای ارتباطی و حالا تلگرام این را انجام می دهد. من مسئول کمیسیون اجتماعی حزب اتحاد هستم. ما فقط دو هفته یک بار دور هم جمع می شویم و بقه اش را در طول دو هفته توی گروه تلگرامی مان بحث می کنیم. موضوعات را در گروه طرح می کنیم و نظر اعضا را می خواهیم. بعد از دو هفته که دور هم می نشینیم برای این است که فقط همدیگر را ببینیم، چون کارها و مصوبات و بحث ها را در تلگرام انجام داده ایم. ویژگی مثبت دیگر تلگرام این است که شما اگر بخواهید در بحث متمرکز شرکت کنید باید خیلی وقت بگذارید. ولی در تلگرام امتحان می کنید و اتود می زنید. مثلا ابتدا در یک گروه چهل نفره طرح بحث می کنید همین که مثلا پنج نفر هم مشارکت کنند کافی است برای رفت و آمد یک بحث. من بحث را وقتی که در این گروه های کوچک تر دم کشید برای اندیشه پویا می نویسم. قبلا انرژی زیادی برای دم کشیدن بحث می گذاشتم، باید جلسه می گذاشتم و با تعداد زیادی حرف می زدم که وقت زیادی هم می گرفت. اما با تلگرام شما می توانید در وقت و هزینه ها صرفه جویی کنید. چای و قند هم دیگر لازم ندارد. کسی که سر ذوق هست حرف می زند. چربی و استخوان اضافه هم ندارد، چون همه حرف می زنند چه مخالف و چه موافق. حیای رو در ررو بودن این جا وجود ندارد.
 
 


 
 
   احساس نمی کنید که یک بخشی از مخاطب های تلگرام آدم های بیکار و بدون برنامه هستند؟
 
آره! من هم متوجه شدم یک سری افراد هستند که اصلا کار ندارند. بعضی بازنشست هستند یا بیکار هستند. آن جاها دیگر باید خودت را مدیریت کنی. مثلا من اصلا وارد مواجهه با چنین آدم هایی نمی شوم. آن ها وقت دارند و می آیند با تو شاخ می شوند و تو هم اگر بخواهی شاخ بشوی وقت می خواهد. لذا معذرت خواهی می کنم و وارد بحث نمی شوم. کسانی هم هستند که عادت کرده اند دو کلمه سطحی بنویسند و رد شوند.
از بدی های تلگرام که می گفتم، جلایی پور تند و سریع به آن پاسخ می داد تا رد شود و فرصت دستش بیاید برای گفتن از خوبی های تلگرام مثل این که گفت: «تلگرام  وسیله ارتباط و اطلاع رسانی است. من قبلا مجلات مختلف را نگاه می کردم تا بفهمم چه کتاب های تازه ای منتشر شده. خیلی هم راحت نبود و باید کلی مجله می دیدم اما همیشه هم از کتاب های تازه مطلع بودم. اتفاقا با محمدرضا پسرم شرط بندی داشتم که اگر بتوانی یک کتاب تازه به من بگویی که من قبل از تو مطلع نشده باشم، معلوم است که خیلی کار می کنی. هیچ وقت هم نتوانست یک کتاب بگوید. ولی الان به واسطه تلگرام در همین حوزه جامعه شناسی می فهمم چه خبر است. از تحولات و تازه منتشر شده ها باخبر می شوم. از شیراز و مشهد و اصفهان خبردار می شوم. این را دست کم نگیرید.»
 
یک کانال خوب برای اطلاع از کتاب های تازه منتشر شده در تلگرام به حمیدرضا جلایی پور معرفی کردم. کانال را نمی شناخت و خواست که حتما لینکش را برایش بفرستم و گفت « به خاطر همین ویژگی هاست که ارزش دارد آدم برای تلگرام وقت بگذارد و گرنه که باور کنید گردن درد گرفته ام. تلگرام آرتروز را زودتر می آورد. مثلا مصطفی تاج زاده آیپدش را رو به روی صورتش جاسازی کرده که مجبور نباشد آن را دستش بگیرد و گردنش درد بگیرد.» مطمئن نبودم اما حدس می زدم که تلگرام پایش به کلاس های درس حمیدرضا جلایی پور هم باز شده باشد. از خودش که پرسیدم، گفت: «دو ترم است که کلاس داری من هم به واسطه تلگرام ارتقا پیدا کرده. از طریق تلگرام با همه دانشجویان می توانید ارتباط برقرار کنید. در فوق لیسانس و دکترا برای هر کلاسی یک گروه تلگرامی درست می کنیم. دانشجویان هم حضور پیدا می کنند و مشارکت دارند و کلی بحث می شود به خصوص در معرفی منابع و صحبت بیشتر روی مقالات. نتیجه اش خوب بوده تا حالا».
 
وقتش بود که بپرسم چقدر زمان در تلگرام می گذارند و چه گروه ها و کانال هایی را می بینند. پرسیدم و گفت که بیشترین زمان را کانال خودش از او می گیرد: «مثلا برای همین مقاله ای که دیشب روی کانالم گذاشتم تا الان بیست تا کامنت جدی آمده است. این جاست که می فهمم بحث طرح شده را باید جدی گرفت. آدم های مختلف که نظر می دهند آدم تشویق می شود. کامنت ها را هم آخر شب قبل از خواب می بینم. چون خواندن بازتاب ها آدم را زیاد خسته نمی کند. متنوع هم هست.»
 
به جز کانال خودتان در چه گروه هایی مشارکت دارید و بحث می کنید؟
 
اولین آن ها یک گروه هست به نام «روایت اتحاد» که بچه های حزب اتحاد در سراسر کشور در آن عضو هستند. این گروه عالی است. من قبلا وقتی که شهرستان می رفتم با بچه ها آشنا می شدم. الان از طریق این گروه همه را می شناسم و می دانم که در شهرها چه خبر است. به نظر من این دور هم بودن خیلی همبستگی را بالا می برد. باعث شده اختلاف ها کمتر شود. همه از هم خبر دارند و از موضوعات مطلع اند. من الان سه ماه هست – حالا شما به کسی نگو – که تقریبا روزنامه ها را نمی بینم. حساب کردم که اگر همین گروه «روایت اتحاد» را ببینم دیگر لازم نیست روزنامه بخوانم. همه خبرهای مهمی را که من به آن ها علاقه دارم در این گروه می گذارند. خواندن روزنامه برای من همیشه مهم بود. اما الان محاسبه کردم و دیدم که بخوانم و نخوانم هیچ فرقی ندارد.
 
یکی از خوبی های همین گروه اتحاد این است که خبرها سریع آن جا گذاشته می شود. تعداد اعضا هم زیاد هست و هیچ خبری جا نمی افتد. تحلیل هم که زیاد است و اصلا باید مدیریت کنی و یاد بگیری که چی را بخوانی و چی را نخوانی. گروه «انجمن جامعه شناسی» هم خوب است و من در آن فعال هستم. من عضو هیئت مدیره انجمن جامعه شناسی هستم و در این گروه در برابر حرف های پست مدرن ها و مطالعات فرهنگی ها که مرگ جامعه شناسی را طرح می کنند از جامعه شناسی دفاع می کنم. اتفاقا این گروه در تلگرام وسیله خوبی برای دفاع از جامعه شناسی است.
 
   در این گروه هایی که نام می برید مشارکت جدی دارید یا فقط خواننده و دنبال کننده بحث ها هستید؟
 
نه! مشارکت می کنم. در یگ گروه نواندیشی دینی هم حضور دارم به نام «تالارالغدیر». آن جا بیشتر دوستان ملی – مذهبی هستند که رادیکال تر هم هستند. برای من بحث هایی که آن جا در می گیرد جالب است. گاهی هم دعوا می شود. آن چه در کانالم نوشتم درباره دفاع از ایران نتیجه بحثی بود که آن جا در گرفته بود. خودم خوشم آمد. بعد از نامه ای که سی نفر به ترامپ نوشته بودند و توصیه به تحریم ایران کرده بودند، من آن جا نوشتم که این تقاضا خائنانه است. دعوا شد و من را چسباندند به حکومت. من هم گفتم چرا این را می گویید، اصلا اگر در این حکومت جنگ راه بیفتد من دفاع می کنم. چند بار آمد و رفت، و نزدیک دو ماه طول کشید تا آن جمله دو سه خطی که در کانال نوشتم درآمد. کانال من آن زمان ۲۷۰۰-۲۸۰۰ عضو داشت. اما این جمله که نوشتم «اگر کشور ایران و جان و امنیت ایرانیان به خطر بیفتد، به عنوان تنها مردی که از یک خانواده شهید باقی مانده زیر فرماندهی آیت ا... خامنه ای به جبهه می روم»، پانصد هزار تا چرخید. سیصت کامنت از بسیجی ها گرفتم که برای خودم خیلی جالب بود. سه چهارم خوششان آمده بود و یک چهارم هم ناراحت بودند که چرا ماها این حرف ها را زده ایم.
 
  متوسط زمانی که روزانه برای تلگرام وقت می گذارید چقدر است؟
 
به طور متوسط روزی یک ساعت وقت می گذارم. اما اگر در چارچوب کارها و طرح هایم پیش بیاید هفت – هشت ساعت وقت می گذارم تا بنویسم. قبلا هم روزی نیم ساعت روزنامه می خواندم که حالا دیگر نمی خوانم.
 
   حضور و فعالیت در تلگرام جایگزین زمان کتابخوانی شما نشده است؟
 
یک ماه می شود که برنامه ریزی کردم از مطالعاتم عقب نیفتم. مجله خودتان را همین کنار میز ببین. من لابه لای صفحاتی که باید بخوانم کاغذ گذاشته ام که بعدا بخوانم ولی یک باره دو شماره مجله شما منتشر می شود و من هنوز عقبم. یا کتاب هایی هست که گذاشتم آن بالا که بخوانم و هنوز نخوانده ام. لذا نیاز دارم که زمان را مدیریت کنم. یکی از آفت های تلگرام همین قاتل وقت بودن است. جالب است که تا در تلگرام هستی اصلا گذشت زمان را نمی فهمی.
 
  این که شما دایم با آدم هایی در اطراف تان مواجه باشید که وقت و بی وقت سرشان توی گوشی موبایل باشد آزاردهنده نیست؟
 
چرا این را می گویی! همه توی ایران سرشان توی گوشی است. داخل تاکسی که می نشینی همه سرشان توی گوشی است. درباره خوب و یا بد بودن این مسئله باید مطالعه کرد. قبول دارم که تلگرام شاید به هرج و مرج بکشد اما جامعه را دارد قوی می کند. مهم هم نیست که مردم چه می خوانند. مهم دیده شدن آن هاست. فامیل های من در همین گروه های تلگرامی پیشنهاد می فرستند که مثلا این را به آقای روحانی بگو. حس می کنند دیده نشده اند و حالا یک نظری دارند و می خواهند طرح کنند، شاید به گوش کسی برسد.
 
   به هر حال تلگرام وقت مفید خیلی ها را برای کار جدی گرفته است؟
 
قبول دارم. بعضی از رفقای ما اصلا نمی آیند تلگرام و می گویند وقت مان هدر می رود.
 
  همین که شما می گویید روزنامه را دیگر باز نمی کنید، معنی اش این است که دارید کمک می کنید تا مرجعیت رسانه مکتوب از بین برود؟
 
من اگر الان روزنامه داشتم حتما مطالعه می کردم تا بفهمم روزنامه های معتبر دنیا در عصر زندگی آنلاین چه کارمی کنند و چطور خودشان را با فضای آنلاین هماهنگ کرده اند. در ایران این کار انجام نشده. من فکر می کنم شماها باید برای چیزی که تولید می کنید مصرف آنلاین هم تعریف کنید.
 
 



 
 آن جا سایت های روزنامه ها و رسانه ها رایگان نیستند اما ما این جا ابزار رایگانی به نام تلگرام داریم که پر است از اخبار راست و دروغ که در دسترس است و مرجعیت رسانه را بی معنی کرده است؟
 
به هر حال باید ببینیم آن ها چه کار کرده اند. الان حتی اگهی ها و نیازمندی های روزنامه همشهری که نقطه قوت آن روزنامه بود با وجود برخی سایت ها و اپلیکیشن هایی مثل «دیوار» تضعیف شده است. همشهری را پانصد هزار نفر می خریدند فقط برای آگهی هایش. اما الان زمانه زندگی آنلاین است. حالا خرید از دیجی کالا و سوار اسنپ شدن جا افتاده است. استفاده از فضای آنلاین یک حرکت اقتصادی کاملا غیررانتی است. این جا یک سری عرضه دارند و پول در می آورند. ریحان را دیده ای؟ یک اپلیکیشن است که رستوران و غذای موردنظر را به تو معرفی می کند. شما رسانه های حرفه ای هم باید خودتان را یک جوری با این سیستم جدید تعریف کنید. مشکل شماها این است که برنامه مهندسی دیجیتالش را ندارید.
 
    مقاله از فوکویاما در همین شماره اندیشه پویا داریم که نشان می دهد این رسانه های جدید چگونه می تواند ما را به سمت یک پرتگاه ببرند. این که دولت های اقتدارگرایی مثل روسیه، متخصص روبات شبکه ها در دنیا شده اند و جریان آزاد اطلاعات، دیگر یک توهم است. این که اگر زمانی رسانه های جدید به فروریختن دیوار برلین و سقوط بلوک شرق کمک کردند، امروز نبض این رسانه های جدید دست کسانی مثل پوتین است که با تکثیر اخبار دروغ به انتخاب دونالد ترامپ در آمریکا کمک می کنند.
 
هیچ چیز بعید نیست. هنوز دنیای دیجیتال جامعه شناسی نشده است. من نمی دانم جامعه ایران به کدام سمت دارد می رود. کسی هم روی این موضوعات کار نکرده.
 
  روزنامه منتشر کردن و نشریه در آوردن، یعنی گسترش فضای آزاد به صورت رسمی. اما شما این پیشروی در فضای واقعی را رها کرده اید و کوچ کرده اید به فضای مجازی. سیاست مجازی، راه حل است؟
 
ما الان یک روزنامه بزنیم اما اگر نتوانیم مثل تلگرام جلو بیاییم چه کسی می خرد؟ ما در حزب اتحاد برای داشتن روزنامه مشکل پول داریم. تلگرام هم که مفت و سیال است. همه کله شان در تلگرام است. هر پیامی را به فاصله پنج دقیقه همه می بینند.
 
این را می گوید و اضافه می کند که «فقط انگار شما هستید که باید اس ام اس بزنم که تلگرام تان را هم نگاه کنید» و می خندد. با همین جمله جلایی پور تفاوت نگاهمان هم به تلگرام مشخص می شد؛ تفاوت منی که برای عقب نماندن از قافله، عضو تلگرام هستم و او به عنوان جامعه شناس و استاد دانشگاهی که تلگرام را یک وسیله و ابزار مهم در زندگی اجتماعی مردم می بیند. به او گفتم که تلگرام نویسی حتی روی شیوه نوشتن مقالاتش برای مجلات هم تأثیر گذاشته. گفتم که مختصر و بند بند مطلب می نویسد در حالی که خیلی وقت ها آن چه می نویسد به توضیح و تفسیر بیشتر نیاز دارد.
 
قبول کرد اما نه به عنوان یکی از ایرادهای تلگرام. گفت: «آره، آره! سریع نویس شدم. خیلی هم بچه ها انتقاد می کنند و می گویند در سبک قدیمت کار کن ولی خب فعلا این طور است دیگر». به آیپدش که توس دستش بود اشاره کردم و پرسیدم که مطالب طولانی تر را هم با آیپد تایپ می کنید یا روی لپ تاپ تایپ می کنید و بعد می گذارید روی تلگرام؟ گفت که «انگشت به انگشت روی آیپد تایپ می کنم. قبلا علاقه ام نوشتن و ویرایش کردن روی کاغذ بود و دست نویسم را می دادم بچه ها برایم تایپ کنند. حالا خودم با همین آیپد می زنم. ولی مدام انگشتم درد می کند.» و انگشت سبابه دست راستش را بالا گرفت.

سال‌هاست که بحران‌های اقتصادی در ایران و جهان و عدم ثبات اقتصادی در گوشه‌وکنار دنیا و از جمله در جامعه خودمان، باعث شده بسیاری از مردان به یک شغل اکتفا نکنند یا مجبور شوند ساعات بیشتری اضافه کاری کنند تا بتوانند از پس مخارج خانواده برآیند.
 
چنین شرایط اقتصادی‌ای علاوه بر پدران، مادران را نیز جزو نان‌آوران خانواده قرار داده و باعث شده بسیاری از همسران همپای یکدیگر کار کنند تا بتوانند زندگی خوبی برای خود و فرزندانشان فراهم کنند.
 
این قضیه تبعات زیادی دارد که یکی از مهم‌ترین آنها این است که نقش پدر در خانواده کمرنگ می‌شود و نمی‌تواند نقش فعالی در تربیت فرزندان داشته باشد.
 
البته برخی پدران نیز با وجود اینکه وضعیت شغلی‌شان مناسب‌تر است و وقت آزاد بیشتری دارند، باز هم تصور می‌کنند تربیت بچه‌ها برعهده مادر است و نقش فعالی در تربیت بچه‌ها ایفا نمی‌کنند. آنچه در ادامه این یادداشت به آن اشاره خواهم کرد، نکته‌های مهمی در خصوص اهمیت نقش پدران در امر خطیر فرزندپروری است:
 
 
  نقش پدران در فرزندپروری
1. در قدیم پدرها بسیار مقتدر بودند و رابطه عاطفی با فرزندانشان برقرار نمی‌کردند و نقششان در خانه نان‌آور خانواده بود، اما این تصویر قدیمی از پدرها با تغییراتی که در فضای فرهنگی جامعه ایجاد شده، دیگر پذیرفته‌شده نیست زیرا در‌حال‌حاضر مادران نیز نان‌آور خانواده هستند و نقش عاطفی پدر با فرزندش می‌تواند در موفقیت‌های او در عرصه‌های مختلف بسیار موثر باشد.
 
در یک تحقیق بین‌المللی ثابت شده توانایی تغییر در محیط‌های سخت در کودکانی که رابطه خوبی با پدرانشان داشتند، بیشتر ایجاد شده است. در حقیقت، پدر نسبت به مادر بیشتر می‌تواند توانایی انطباق با شرایط دشوار را به بچه‌ها یاد بدهد و ویژگی‌های مردانه همیشه باید از سوی پدران به بچه‌ها آموزش داده شود...
 


 
دخترانی که در خانه مورد حمایت عاطفی پدر واقع شده‌اند در ارتباط با جنس مخالف، احساسی نمی‌شوند
 
 
2. کودکانی که پدر ندارند، اعتماد به‌نفسشان بالا نیست و حمایت و تکیه‌گاهی برای رشد شخصیتشان ندارند، اما در مقابل کودکانی که پدرشان حضور موثری دارد، انگار دارای یک الگوی مقتدر هستند و ابراز وجود در بچه‌هایی که نقش پدرشان پررنگ است، بیشتر از سایر بچه‌هاست.
 
3. پسرها در ویژگی‌های شخصیتی‌شان مثل قاطعیت، هدف‌گذاری برای زندگی، انتخاب شغل و مهارت دوستی، پدرشان را الگو قرار می‌دهند. در مقابل دخترها بیشتر به حمایت عاطفی پدر نیاز دارند و نوع روابط دخترها با پدرشان در ارتباط با جنس مخالف و در آینده در ارتباط با همسر، خودش را نشان می‌دهد.
 
در حقیقت، دخترانی که در خانه مورد حمایت عاطفی پدر واقع شده‌اند در ارتباط با جنس مخالف دچار تصمیم‌های لحظه‌ای و احساسی نمی‌شوند که علت آن هم این است که از نظر عاطفی اقناع شده‌اند.
 
 
4. پدر واقعی باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟ جواب این سوال بسیاری از دغدغه‌های پدرانه را برطرف می‌کند. پدر واقعی نه سلطه‌گر است و نه زورگو. بسیاری از پدران وقتی در خانه حضور دارند مدام به بچه‌ها زور می‌گویند یا آنها را سرزنش و شخصیتشان را تخریب می‌کنند.
 
باید بدانیم پدر نباید زورگو و مستبد باشد، بلکه بسیار اهمیت دارد که قاطع باشد و مهم‌تر اینکه مهارت‌های فرزندپروری را بلد باشد تا بتواند به فرزندانش کمک کند.
 
5. «چون از تو بزرگ‌ترم، پس باید به حرفم گوش کنی.»، «چون من پدر تو هستم، پس هر چی می‌گم درست است.» این جملات یک پیام مشخص را القا می‌کند؛ برقراری رابطه و تربیت بچه‌ها از بالا به پایین. چنین رفتاری باعث می‌شود بچه‌ها از والدینشان فاصله بگیرند و دیگر نمی‌توانند با آنها ارتباط موثری داشته باشند.
 
در واقع، باید برای آموزش به بچه‌ها خود را هم‌سطح آنها در نظر گرفت. اگر مشکلی ایجاد شده باید با فضای مشارکتی و همدلانه بین والدین و بچه‌ها، راه‌حل درست را پیدا کرد. به‌طور مثال فرض کنید دختر شما در مدرسه دچار مشکل شده، راه‌حل درست این است که بگویید: «موضوع چیه؟ چی کار کردی که بچه‌ها با تو دوست نمی‌شن؟ تو دلت می‌خواد چه اتفاقی بیفته؟ به نظرت کارت درست بود؟ قبلا که یک دوست خوب داشتی چی کار می‌کردی؟ به نظرت چی کار می‌شه کرد؟» اگر راه‌حلی نداشت می‌توانید به او بگویید: «می‌توانی این راه را انتخاب کنی.»
 


پدر نباید زورگو و مستبد باشد، بلکه بسیار اهمیت دارد که قاطع باشد
 
 
6. شاید بگویید با شرایط سخت کاری و مشکلات اقتصادی چطور می‌توان ‌روابط موثری با بچه‌ها برقرار کرد؟ کار سختی نیست، فقط کافی است پدر همدلی باشید؛ یعنی در همان زمان کوتاهی که در منزل هستید برای کودکتان وقت بگذارید و با او بازی و اوقاتی را خلق کنید که او دوست دارد. اگر خیلی خسته هستید به فرزندتان بگویید: «بیا کنارم بشین با هم فیلم ببینیم یا اینکه دوست دارم کنارم بشینی.» حتی وقتی می‌خواهید میوه بخورید، بگویید: «بیا باهم میوه بخوریم یا دوست دارم با تو برم خرید کنم یا قدم بزنم.» بیان این جملات به بچه‌ها در عین حال که اطمینان خاطر به آنها می‌دهد، خستگی شما را هم کم می‌کند.
 
 
گاهی برخی والدین به روان‌شناس مراجعه و ادعا می‌کنند فرزندشان را دوست ندارند و زمانی که علت را می‌پرسیم می‌گویند: «فکر می‌کردیم باید بچه‌دار شویم وگرنه علاقه‌ای به بزرگ کردن بچه نداشتیم.» در حالی که پدر یا مادری که فرزندش را دوست داشته باشد در اوج خستگی هم وقتی فرزندش را می‌بیند، تمام خستگی‌هایش از بین می‌رود، بنابراین والدین باید با آگاهی کامل و با برنامه‌ریزی صاحب فرزند شوند.
 
8. زمانی که پدر نقش موثری در خانه ایفا نمی‌کند، تمام مسوولیت‌های بچه‌ها برعهده مادر خانواده می‌افتد و مادر همیشه احساس افسردگی، خستگی و عصبی بودن دارد و تصور می‌کند در خانه مظلوم واقع شده است. همین مساله باعث می‌شود مادر نیز نتواند وظایف مادری خود را به خوبی انجام دهد و روابط موثری با بچه‌ها نخواهد داشت، بنابراین پدر‌ها حتما باید 3-2 ساعت در روز کنار بچه‌ها باشند تا مادر نیز بتواند برای خودش وقت بگذارد و به کارهای موردعلاقه‌اش بپردازد. در غیر این صورت مادر همیشه خسته است و از نظر روانی و جسمی توان لازم را برای نقش موثر مادری و فرزندی نخواهد داشت.

اگر هنگام اصلاح نگران جوش زدن هستید، این مطلب را از دست ندهید.
 
به اندازه کرم‌پودر بزنید
 
استفاده غيرصحيح از اين نوع پوشاننده‌ها به جاي اين‌كه چنين اشكالاتي را بپوشاند آن‌ها را بيشتر برجسته كرده و توجه‌ها را بيشتر جلب مي‌كند. استفاده بيش‌ازحد از كرم‌پودرها و پوشاننده‌ها هيچ‌ كجا خوب نيست به‌خصوص براي پوشاندن چروك‌ها چون قراردادن يك لايه ضخيم روي آن‌ها،‌ پوست صورت را مصنوعي مي‌كند و چهره را پيرتر نشان مي‌دهد.  
 



 
اگر مي‌خواهيد ظاهر پوست‌تان را صاف و يكدست كنيد به جاي پودر از يك كرم‌پودر مايع سبك استفاده كنيد، بهتر است از كرم‌پودرهايي استفاده كنيد كه به سرعت جذب پوست مي‌شوند.  نكته ديگر اين‌كه كرم‌پودرهاي حاوي مرطوب‌كننده نسبت به انواع ديگر و پودرها بهتر روي پوست مي‌خوابند؛ به اندازه يك سكه كوچك كرم‌پودر در كف دست‌تان بگذاريد، بعد همانند مرطوب‌كننده با نوك انگشتان به‌صورت بماليد.
 
رنگ‌هاي تيره كوچك‌كننده‌اند
 
با بالارفتن سن لب‌ها به‌طور طبيعي حجم خود را از دست مي‌دهند و مسلما هيچ خانمي هم دوست ندارد لب‌هايش كوچك‌تر بشود، علاوه بر اين رنگ‌هاي تيره، سفيدي دندان‌ها را نيز كمتر نشان مي‌دهند. اگر مي‌خواهيد چهره‌تان شاداب‌تر به‌نظر برسد براي لب‌ها به‌دنبال رنگ‌هاي زنده باشيد.
 
بدون برس کانسیلر نزنید
 
كانسيلرها بهترين دوست براي پوشاندن لك‌ها و تيرگي‌هاي پوستي هستند اما زماني مشكل ايجاد مي‌شود كه از كانسيلرهاي مخصوص پوشاندن لك‌ها براي كاربردهاي ديگر استفاده كنيد مثلا حلقه‌هاي سياه دور چشم را با آن‌ها بپوشانيد چون معمولا كانسيلرهاي مخصوص پوشاندن لك‌ها بسيار غليظ هستند چون در غير اين صورت لك‌ها و جوش‌ها به‌خوبي پنهان نمي‌شوند اما اين ماده براي پوست نازك زير چشم بيش‌از‌اندازه غليظ است؛ با برس كانسيلر زير چشم نقطه‌هايي بگذاريد و بعد با انگشت آن را پخش كنيد تا صورت حالتي طبيعي بگيرد و اثر خستگي از روي صورت‌تان پاك شود.
 
هر ریملی را انتخاب نکنید
 
استفاده از ريمل‌هاي ضدآب براي خيلي‌ها وسوسه كننده ‌است چون كمتر مي‌ريزند در نتيجه زير چشم سياه نمي‌شود ولي بايد بدانيد اين ريمل‌ها به‌دليل اين‌كه فرمول قوي‌تري دارند مي‌توانند مژه‌ها را خشك كنند و به‌دليل همين خشك شدن وقتي سن بالا مي‌رود مژه‌‌ها نازك و شكننده مي‌شوند. اما چاره چيست؟ اگر مي‌خواهيد مژ‌ه‌هاي‌تان پرتر و زيباتر به‌نظر برسد، اول از همه روي محل رويش مژه‌ها را مدادي قهوه‌اي بكشيد تا مژه‌هاي‌تان ضخيم‌تر و پرتر جلوه كنند در قدم بعدي با يك ريمل سبك و ملايم و نه ضدآب مژ‌ه‌هاي‌تان را حالت دهيد.
 
اگر پلك‌افتاده داريد چه كنيد؟
 
پيشنهاد مي‌كنيم استفاده از سايه‌هاي براق با رنگ سرد را كنار بگذاريد به‌خصوص وقتي سن بالا مي‌رود و به 40 سالگی نزديك مي‌شود هرچقدر پلك‌ها مات‌تر باشند، چهره زيبايي بيشتري دارد، چون وقتي از سايه‌اي براق استفاده كنيد چروك‌هاي ريز خودشان را بيشتر نشان مي‌دهند.
 



 
بيشتر رنگ‌هايي چون بنفش،  رنگ هلويي ملايم، خاكستري و... براي بيشتر افراد مناسب است اما اگر به خاطر مناسبت خاصي دوست داريد به‌صورت و چشم‌هاي‌تان جلوه بيشتري دهيد، مي‌توانيد از يك خط‌چشم براق استفاده كنيد. اگر دچار افتادگي پلك شده‌ايد و دوست داريد چشم‌هاي‌تان بازتر و زيباتر به‌نظر برسد به هيچ‌وجه زير مژه‌ها خط چشم پررنگ نكشيد و تنها به خط باريكي بالاي چشم و به سمت گوشه بيروني چشم‌ها بكشيد.
 
درخشندگي صورت را نگيريد
 
بايد بدانيد تفاوت ناچيزي بين يك صورت درخشان و يك صورت چرب وجود دارد اما بسياري مرز بين اين 2 را به‌خوبي نمي‌شناسند. بزرگ‌ترين اشتباه بسياري از خانم‌ها اين است كه آنقدر كه حواس‌شان هست كه صورت‌شان برق نيفتد فراموش مي‌كنند كه به‌صورت كمي درخشش طبيعي هم بدهند و در نتيجه پوست‌شان را كدر مي‌كند؛ وقتي از پودر زيادي استفاده كنيد، پودر تمام حجم صورت را از بين مي‌برد اما اگر كمي به‌صورت درخشندگي بدهيد، چهره بسيار با طراوت‌تر به‌نظر خواهد رسيد.
 
براي اين‌كه چربي پوست را كم كنيد ولي درخشندگي آن را حفظ كنيد از يك پودر بسيار سبك و داراي جاذب‌هاي چربي چون ميكا يا سيليكا استفاده كنيد. براي پودر بهتر است به جاي برس بزرگ از برسي كوچك استفاده كنيد تا بتوان پودر را بهتر روي صورت پخش كرد.
 
 روي ناخن ناسالم، ناخن نكاريد
 
اين روزها خانم‌هاي زيادي سراغ كاشت ناخن مي‌روند اما نگهداري ناخن‌هاي كاشته‌شده خود، اصولي دارد كه در صورت رعايت نكردن، ناخن‌ها دچار قارچ مي‌شوند اما دلايلي كه ممكن است موجب قارچ ناخن‌ها شوند: ناخن از قبل از كاشت سالم نبوده و دچار جراحتي است، وقتي روي چنين ناخن ناسالمي كاشت انجام شود، احتمال مبتلاشدن به قارچ افزايش مي‌يابد.
 



 
هنگام كاشت يا ترميم از مواد ضدقارچ استفاده نشده‌ است.  ناخن كاشته‌شده دچار شكستگي، ترك يا ضربه سختي‌شده ولي فرد دير براي ترميم به آرايشگاه مراجعه مي‌كند و در نتيجه آب زير ناخن شكسته شده نفوذ مي‌كند و ناخن دچار قارچ مي‌شود.  آرايشگر وسايل خود را استريل نكرده‌ است.
 
 مژه‌هاي كاشته‌شده را خودتان نكنيد
 
اين روزها خانم‌هايي هستند كه سراغ كاشت و اكستنشن مژه‌ها مي‌روند، اگر شما هم جزو اين دسته هستيد به نكاتي بايد توجه كنيد: اول اين‌كه هنگام كاشت از يك‌بار مصرف بودن مژه‌ها اطمينان پيدا كنيد و دوم اين‌كه حواس‌تان باشد چسب كاشت با پوست يا انتهاي مژه تماس پيدا نكند چون بسيار قوي است و مي‌تواند چشم را دچار التهاب و حساسيت پوستي ‌كند. سوم اين‌كه به هيچ‌وجه خودتان اقدام به كندن مژه‌ها نكنيد، زيرا به همراه آن‌ها مژه‌هاي خودتان هم كنده خواهند شد، بايد حتما به آرايشگاه مراجعه كرده تا براي كندن آن‌ها از مواد ريموور مخصوص همان چسب استفاده كند.
 
نسبت به موهای سفید بی‌تفاوت نباشید
 
اگر موهاي‌تان خيلي سفيد است رنگ را با كمي اكسيدان آغشته كرده و به مدت تقريبا 10 دقيقه صبر كنيد تا موهاي‌تان تحريك شده و بتوانند بهتر رنگ مو را به خود جذب كنند اما اگر سفيدي موهاي‌تان كم است نيازي به اين‌كار نيست.  بهترين رنگ براي شما مخلوط 2 رنگ شماره 4 و 5 از گروه N يا مخلوط 3 و 4 از گروه M است كه هر دوي اين رنگ‌ها بهتر است با اكسيدان 9درصد مخلوط شود. همچنين توصيه مي‌شود براي موهاي طبيعي از رنگ مشكي استفاده نشود. در اين صورت در انتخاب رنگ بعدي و مش و لايت دچار محدوديت شديد مي‌شويد. از تكرار رنگ‌هايي كه تناژ قرمز و شرابي دارند پرهيز كنيد تكرار اين رنگ‌ها از بين‌بردن آن‌ها را مشكل مي‌كند.
 
 برای اکستنشن سراغ طبیعی‌ها بروید
 
اگر مي‌خواهيد موهاي‌تان را براي عيد اكستنشن كنيد از آرايشگرتان بخواهيد براي‌تان از موهاي طبيعي استفاده كند نه موهاي مصنوعي چون موهاي طبيعي علاوه بر اين‌كه قابليت رنگ، فر يا صاف‌شدن دارند، ماندگاري بسيار بيشتري نسبت به موهاي مصنوعي دارند. براي قراردادن اكستنشن روي موها 3 روش وجود دارد؛ دوخت، رينگ و چسب(كراتين) اما شما از آرايشگرتان بخواهيد از روش رينگ استفاده كند، روش دوخت به موها فشار زيادي وارد مي‌كند و در دراز مدت باعث سردرد مي‌شود و روش چسب به دليل اين‌كه بايد هر 2 يا 3 ماه ترميم شود ريزش موها را زياد مي‌كند.
 



 
 از برس‌های بزرگ استفاده کنید
 
در براشينگ با استفاده از برس‌هاي گرد مي‌توان مدل‌هاي متنوعي در موها ايجاد كرد. معمولا 3روش پايه براي براشينگ وجود دارد:
 
الف) براشينگ با برس بزرگ براي لخت‌كردن مو
 
ب) براشينگ با برس متوسط براي حالت دادن به مو (به سمت داخل يا خارج)
 
ج) براشينگ با برس كوچك براي برس پيچ‌كردن مو
 
اما طرز كار: قبل از براشينگ با توجه به جنس مو از ژل يا حالت‌دهنده مناسب استفاده كنيد، بعد موها را با توجه به فرم دلخواه تقسيم‌بندي كنيد و از موهاي رديف پايين قسمت پشت سر، سشوار كشيدن را شروع كنيد و پس از تمام‌شدن كار از اسپري‌هاي ثابت‌كننده استفاده كنيد.
 
 هنگام آب‌كشيدن موها، آب را سرد كنيد
 
  هميشه شامپو را قبل از مصرف با مقداري آب مخلوط كنيد چون شامپوي غليظ پس از خشك‌شدن در مو حالت الكتريسيته ايجاد مي‌كند. همچنين از آن‌جا كه بيشتر شامپوهاي تجاري حالت قليايي(PH بالا) دارند، حواس‌تان باشد موها را به دقت آبكشي كنيد، چون باقي‌مانده شامپو مي‌تواند درنهايت باعث موخوره شود، هنگام آب‌كشيدن هم به تدريج آب را سرد كنيد تا منافذ پوست‌سر، بسته شوند و بعد از آن موها را با حوله كاملا خشك كنيد، با رعايت اين نكات مي‌توانيد مطمئن باشيد موهاي‌تان سالم مي‌ماند در نتيجه به خوبي حالت خواهد گرفت.
 



 
جوش‌های سرسیاه
 
وكس نوعي برداشتن مو از صورت است كه درد كمتري نسبت به اصلاح با بند دارد و علاوه بر اين‌ها دانه‌هاي سرسياه روي بيني را نيز از بين مي‌برد و با اين روش موها ديرتر از بند شروع به رويش مي‌كند و تا حدي هم نرم‌تر و كركي مانند مي‌شوند. بهتر است در خانه صورت‌تان را وكس نكنيد چون ممكن است پوست را بسوزانيد و روي پوست تاول ايجاد كنيد، همچنين اگر وكس را بد از روي پوست بلند كنيد كبودي ايجاد مي‌شود. بعد از وكس نيز بهتر است از لوسيون ضد التهاب و ضدجوش استفاده كنيد.
 
مراقب جوش‌های زیرپوستی باشید
 
شايد بتوان گفت خانمي نيست كه قبل از عيد صورتش را اصلاح نكند اما خيلي از آن‌ها مدام نگران جوش‌هاي بعد از بند هستند و غالبا هم گرفتارش مي‌شوند. توصيه مي‌كنيم هنگام اصلاح صورت از پاكيزه‌بودن نخ اصلاح و پيش‌بند مطمئن شويد و همچنين براي پيشگيري از جوش صورت از آرايشگر بخواهيد نخ را آغشته به الكل كند و بعد از آن استفاده كند و بعد از اصلاح هم براي جلوگيري از التهاب و جوش از پماد بتامتازون يا ژل‌هاي ضدجوش استفاده كنيد، البته افرادي‌كه پوست‌هاي چرب دارند، مي‌توانند از آب‌خيار هم استفاده كنند تا حرارت و التهاب از پوست‌شان گرفته شود.
 
ابروهای خالی را دریابید
 
پيشنهاد مي‌كنيم از برداشتن بيش‌ازاندازه ابروها جدا خودداري كنيد به‌خصوص وقتي سن بالا مي‌رود. زياد برداشتن ابروها به مرور باعث كم‌شدن و حتي از بين رفتن كامل ابروها مي‌شود تا جايي كه هيچ‌وقت دوباره رشد نخواهند كرد. در اين مواقع تنها راه، استفاده از مداد يا سايه ابروست تا بتوانيد خالي بودن ابروها را بپوشانيد. براي اين كار كافي است از قسمت داخلي ابروها شروع كرده، بعد به سمت بيرون ابروها حركت كنيد. بهتر است براي اين كار از يك مداد نوك‌تيز يا برسي زاويه‌دار استفاده كنيد؛ بايد اول روي ابرو با مداد به‌صورت نقطه‌نقطه بگذاريد و بعد رنگ را پخش كنيد.
 



 
قبل از آرایش این نکات را خوب یاد بگیرید
 
 قبل از کرم‌پودر، مرطوب کننده بزنید
 
اگر مي‌خواهيد كرم‌پودر بزنيد، اول صورت‌تان را مرطوب كنيد و كمي صبر كنيد تا كرم‌تان جذب شود اين‌كار باعث مي‌شود كه كرم پودر در سطح پوست بماند. بعد پنكك را با حركات دايره‌اي روي صورت بماليد  تا رنگ‌ پوست يكنواخت شود، پس از اتمام كار با يك‌دستمال نمناك روي صورت‌تان بزنيد تا اضافه‌هاي پنكك برداشته شود، بهتر است هنگام كرم پودر زدن، دهان‌تان را باز كنيد تا قسمت گردن بهتر آرايش شود و خطي باقي نماند.
 
 از رنگ‌های مات استفاده کنید
 
چگونگي سايه زدن مي‌تواند چشم‌ها را درشت‌تر، ريز‌تر و حتي فاصله دو چشم را زيادتر يا كمتر نشان دهد، مثلا سايه‌اي با رنگ روشن چشم‌ها را درشت‌تر نشان خواهد داد يا رنگ‌هاي مات پف چشم‌ها را مي‌پوشاند. البته حواس‌تان باشد بايد طوري اين‌كار را انجام دهيد كه نگاه جلب توجه كند نه سايه چشمان‌تان.
 
 رژلب را با رنگ پو ست هماهنگ کنید
 
اگر موهايي بلوند، سفيد يا خاكستري داريد، مي‌توانيد از رژ لب‌هاي صورتي روشن و نارنجي كمرنگ استفاده كنيد و اگر موهاي‌تان قرمز است رژ لب‌ هلويي، صورتي، قرمز روشن و شفاف توصيه مي‌‌شود. خانم‌هايي كه موهاي مسي و شرابي دارند، مي‌توانند رنگ‌هاي فوق را به صورت تيره استفاده كنند. براي موهاي قهوه‌اي روشن و متوسط رژ لب صورتي، قرمز و قرمز مرجاني، قرمز شرابي، قهوه‌اي روشن و... موهاي قهوه‌اي تيره و مشكي نيز بهتر است از رنگ‌هاي تيره استفاده كنند.
 
 با پنکیک آرایش را ثابت کنید
 
پنكك خشك است و مي‌تواند به پايداري آرايش شما كمك مي‌كند مثلا اگر زير سايه چشم پنكك بزنيد اصلا سايه‌ تكان نمي‌خورد و همان طرح اوليه خود را حفظ مي‌كند، البته پودرهايي هم به ‌‌نام پودرهاي فيكس در بازار وجود دارد كه مسلما بيشتر از پنكك مي‌تواند آرايش شما را پايدار كند، اگر به هر دليل ابروهاي‌تان خالي شده و آنها را با مداد كشيده‌ايد مي‌توانيد روي آن پودر فيكس بزنيد تا ماندگارتر شود.
 
 اصولی ریمل بزنید
 
براي ريمل‌زدن به مژه‌هاي پلك بالا، قبل از كشيدن برس ريمل روي مژه‌ها، ميله ريمل را روي ريشه و پايه مژه‌هاي‌‌تان بماليد تا به اندازه كافي، رنگ روي مژه‌ها بنشيند سپس اين رنگ را با استفاده از برس ريمل از پايين تا بالاي مژه به خوبي بكشيد. هنگام ريمل‌زدن به مژه‌هاي پايين ميله ريمل را به صورت عمودي نگه داريد و آن را به چپ و راست حركت دهيد فقط مراقب باشيد كه زير چشمان‌تان را لك نكنيد.